Objawy jaskry

U 85% chorych jaskra przebiega bez żadnych objawów i podstępnie niszczy wzrok. Jest nazywana „cichą zasłonką”, gdyż w jaskrze uszkodzenie pola widzenia następuje od obwodu tarczy wzrokowej, co jest dla chorych przez wiele lat niezauważalne, gdyż mózg wypełnia ubytki jasnymi plamami. Jaskra najczęściej rozwija się w obojgu oczach, ale jej postęp jest zazwyczaj niesymetryczny. Uszkodzenie wzroku Pacjent odczuwa dopiero, gdy nerw wzrokowy jest już niemal całkowicie zniszczony i choroba obejmuje centrum widzenia.

Jaskra jest całkowicie bezbolesna, nie powoduje podrażnienia oka ani problemów z czytaniem. Dopiero w zaawansowanym stadium choroby pole widzenia jest bardzo ograniczone i występuje tzw. widzenie lunetowate, które w stadium końcowym zanika.

Jaskra jest często wykrywana przypadkowo np. przy okazji doboru okularów lub badań okresowych.

U 15% chorych na jaskrę może dochodzić do przejściowego wzrostu ciśnienia w gałce ocznej do 30-40 mmHg. Chory odczuwa wtedy ból oka, głowy oraz zaburzenia widzenia pod postacią kół tęczowych przy patrzeniu na źródło światła (tzw. efekt „halo”) lub zamglone widzenie. Niekiedy ciśnienie w oku wzrasta do 50-90 mmHg – jest to tzw. ostre zamknięcie kąta przesączania (dawniej nazywane ostrym atakiem jaskry), któremu towarzyszą zaczerwienienie oka, znaczne pogorszenie widzenia, bardzo silny ból oka i głowy, a nawet nudności i wymioty. Jest to pilny stan okulistyczny wymagający natychmiastowego leczenia. Bez właściwej interwencji lekarskiej może w ciągu kilkudziesięciu godzin doprowadzić do całkowitej utraty widzenia.

Jaskra jest chorobą przewlekłą, trwającą do końca życia chorego. Rozwija się powoli i podstępnie, nie dając zauważalnych objawów nawet przez kilkanaście lat! Jaskra to przewlekła, postępująca neuropatia nerwu wzrokowego, przejawiająca się występowaniem charakterystycznych zmian morfologicznych tarczy nerwu wzrokowego i warstwy włókien nerwowych siatkówki oraz odpowiadającymi im ubytkami w polu widzenia. Nieleczona, prowadzi-zwykle bezobjawowo- do całkowitej destrukcji nerwu wzrokowego i nieodwracalnej utraty widzenia. Gdy pacjent zaczyna zauważać, że z jego wzrokiem dzieje się coś niedobrego, często choroba jest już w bardzo zaawansowanym stadium. Dlatego tak ważna jest profilaktyka. Osoby młodsze powinny zgłaszać się do okulisty raz na dwa lata, natomiast starsze – raz w roku.

Wiele poważnych chorób okulistycznych przebiega w początkowej fazie bezobjawowo i tylko specjalistyczne badanie u okulisty pozwala na ich wczesne wykrycie. Bardzo często wczesne rozpoznanie choroby i wdrożenie właściwego leczenia pozwala uniknąć pogorszenia widzenia, a nawet utraty wzroku.